Wszystko zaczyna się przez zachłyśnięcie sokiem z guanabany i feijoa w 2006 roku. Gęsta to mikstura, bladozielona i niebiańsko słodka. Sok przygotowano na straganie, tuż przede mną, z miąższu monstrualnych rozmiarów guanabany i malutkiego feijoa, zielonego jak szczypiorek i pachnącego jak dojrzała truskawka. Zachłysnęłam się z zachwytu, patrząc dookoła na kolorowe targowisko Paloquemao w samym centrum Bogoty, pełne najdziwniejszych cudów natury — na wszelkich kształtów i kolorów owoce. Na zwisające nad straganami kiście aloesu z nabrzmiałymi miąższem liśćmi i na ogromne kiście zielonych bananów, pozostawionych do dojrzenia w promieniach słońca, przedzierającego się przez blaszany dach targowiska. Pachnie świeżym rumiankiem, rewitalizującymi liśćmi koki, rutą przeganiającą złą energię, cudotwórczą moringą i innymi ziołami, których nie sposób rozróżnić spośród góry zielonych gałązek, zza których prawie nie widać niewielkiej sprzedawczyni. Przechodzi pan z aluminiowym garnkiem, z którego wydostaje się para i krzyczy donośnym, wytrenowanym głosem: „tamales, tamales”. Jeszcze nie wiem, że tamales to tutejsza, tradycyjna potrawa na śniadanie. Nie wiem tez, że to długo gotowana masa z ciecierzycy, kukurydzy i warzyw, z  boczkiem i kurczakiem, zawinięta w liście bananowca, które tutaj, na targu, misternie ułożone są na podłodze jeden na drugim. Nie wiem również tego, że mięsiste, rozgotowane tamales będą mnie prześladować podczas rodzinnych śniadań przez następne lata w Kolumbii…